Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Ο τρελλός




Ένα ξημέρωμα ένα λάθος σώμα με ζαλισμένα μάτια μικρού αγοριού συζητούσε μ' έναν ζαλισμένο κούρδο μετανάστη, έξω από μία φρεσκοκλεισμένη μεταμοντέρνα παμπ. Ή καλύτερα τζαζ μπαρ.

Τα σώματά μας ανισορροπούσαν ασταθή. Τα κορμιά μας δε στήριζαν τίποτα. Ήταν από τις ώρες που τα χέρια κάνουν όλη τη δουλειά και αναρωτιέσαι που παραμένεις όρθιος.
Τα ξύλινα καθίσματα θύμιζαν τρενάκι και ήταν άβολα και υπερυψωμένα.
Απέναντι μία καντίνα έζεχνε σάπιο χοτ ντογκ. Το καλύτερο της πόλης.
Το κεφάλι μου ακουμπούσε στο ξύλινο τραπέζι.
Με το ένα μάτι κοιμόμουν και με το ένα αυτί άκουγα.
Με δείχνει και του λέει:
-Σ' αγαπάει... Είστε ζευγάρι;
-Όχι, του απαντάει το μικρό αγόρι.
-Δεν κάνετε σεξ;
-Όχι...
-Γιατί;
-Γιατί, αλλιώς θα της κάνω ένα παιδί και μετά από πέντε χρόνια άλλο ένα.. Είναι 22 χρονών.
Έβαλα το κεφάλι μου στον αγκώνα κι έκλαψα. Εκείνοι άρχισαν να συζητούν για τον Έριχ Φρομ. Ο κούρδος με ξαναδείχνει.
-Αν κάνετε έρωτα όλα θα φτιάξουν.
Εκείνο το βράδυ το σώμα μου ανάρρωνε από μία ελαφριά πνευμονία.
Είχα καπνίσει δύο καπνούς και είχαμε πιει τρεις κάβες μαγαζιά.
Είχα φλερτάρει με όλον τον αντρικό πληθυσμό της πόλης.
Κατά διαστήματα άγνωστοι έσκαγαν και μας συστήνονταν.
Μιλούσαν με το αγόρι, που απαντούσε πάντα με χαμόγελο, αλλά κοιτούσαν εμένα. 
"Αυτοί είμαστε; 
Πολλαπλοί;
Διαίρεση των αισθήσεων;"
Δεν είπα λέξη σε κανέναν. 
Άντε να ψιθύρισα το όνομά μου μια- δυο φορές.
Μετά ο στόχος άλλαζε.
Το μόνο που είχε μείνει στο τέλος ήταν τα δύο άλογα με τα βραζιλιάνικα φτερά στην κορυφή του κεφαλιού. 
Κάπως όμως με μπουκώνανε...
Είχα υποδουλώσει ακόμα και το σερβιτόρο.
Ήμουν το αποκλειστικό του πόστο. 
Σέρβιρε τους πάντες με ανυπαρξία, ενώ εγώ είχα ό,τι ήθελα πριν το ζητήσω και πριν καν το σκεφτώ. Έναν πάγκο πνιγμένο στα νερά, τα αγγούρια και τα καρότα. Είχα τα πάντα.
Μα το μικρό αγόρι ήταν πάντα το Μικρό Αγόρι...

Θέλω να πω, ότι είναι μερικά πράγματα, μερικές στιγμές, που όταν τα ζεις ή αν τα σκεφτείς μετά δεν υπάρχει γυρισμός. Μία νύχτα σε μία άγνωστη πόλη, μία γερή σούρα, ο τελευταίος έρωτας στα πιο βρώμικα σεντόνια, μία λέξη, μία γουλιά σούμα, ένα άρωμα, ένα βλέμμα. Μετά είσαι για πάντα ο τρελλός.
Ήταν Σεπτέμβρης... 

6 σχόλια:

  1. Δεν είναι μια νύχτα ή μια στιγμή που σε κάνει κάτι άλλο.Αυτά είναι ένα κρεσέντο, βγαλμένο μέσα από ένα μουσικό συνονθύλευμα όπου το πρώτο μέτρο της παρτιτούρας έχει πλέον ξεχαστεί ή καλύτερα χαθεί μέσα στο σεντούκι της ιστορίας σου.Αν υπήρχε όμως γυρισμός θα ήθελες να επιστρέψεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δε νομίζω τάκη :Ρ
    κι αφού δε θυμάσαι την ιστορία να επιστρέψεις που;;
    αλλά και πάλι δεν είναι αυτό
    με υποθέσεις θα ασχολούμαστε τώρα;
    αν θέλαμε θα είμασταν ήδη στο δρόμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απ το ''αν θέλαμε'' μέχρι το ''μπορούμε'' βρίσκεται ο πραγματικός δρόμος.

    ''με υποθέσεις θα ασχολούμαστε τώρα;'' μια απάντηση που προκάλεσα.Βέβαια γιατί να μην ασχοληθούμε με υποθέσεις απ την στιγμή που δεν αγγίζουν την μεταφυσική;


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. το κάνουμε ήδη
    σε πραγματικό δρόμο.

    "μη φεύγεις θηρίο"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. για πες μου λίγο τους έλληνες συγγραφείς που προτιμάς
    ειδικά αν έχεις κάποιον αγαπημένο θα ήθελα να το μάθω
    μετά τιμής
    Υ.Γ. έκανα και ολόκληρο email και google+(αν είναι δυνατόν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή