Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Λευκά Σεντόνια της Malabar Ista




τη ζωη μου εγω θα την προσφερω για επιδορπιο σε εκεινους τους χορτατους μικροαστους θα την προσφερω στις πορνες για ενα κομματι ψωμι θα την προσφερω σε Εκεινον για μια ασκηση φυσικης και σε Εκεινον για μια μεταμοσχευση απωθημενων και σε Εκεινον για μια προποση στο “παντα” και σε Εκεινον για μια τελευταια εμμονη οι εραστες μου ολοι ενας Εκεινος πλαστα ονοματα θα φτιαξω και σε ολους σας θα αφηνω λιγο απτο κραγιον μου θα στρατευτω και ενωπιον του Κομματος θα ευνουχιστω θα στρατευτω ξανα και ενωπιον του δρομου θα χριστω “φιληδονη αυτοχειρας” κοινωνικους ασκητες θα επικαλεστω ως συντροφους η παρανοια θα παρει χρωμα λευκο το μπορντο παραιτειται γι'αποψε σε ολα τα στελεχη τα υγρα μου θα προσφερω κι επειτα θα καψω τα πανο κι οταν θα συναντω ολους εκεινους για ποιους να σου πρωτοπω δεν ξερω για τους εραστες του πεζοδρομιου-ονοματα μη ζητας καταδοτης εμπρηστων δε γινομαι θα τους κερναω ενα τσιγαρο στη μεση και οργασμους θα απαιτω εκεινοι τις ιστοριες μου θα προσφερουν στους αλλους εκτελεσμενους και γω τις δικες τους-αν μας επιτρεπεται ιδιοκτησια προσωπικου βιωματος- οπως τοτε που η μαρα μιλησε για τον ποιητη και γω για τους “κοινωνικους ασκητες” της μ. ουρλιαξα και εκει που τις φαντασιωσεις μας ο ενας στον αλλο θα ξερναμε εκει που ενα κρασι του 1,80 σαπιο αναμεσα μας θα κειτεται καυλωμενο εκει θα αποχωρησω. Ευχαριστω θα πω σε ολους τους, και επειτα θα υποκλιθω.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Resonate



Κανένα ρούχο 
Σε καμία βαλίτσα
Περαστική εγώ δε γίνομαι 
Μονάχα σημείο αναφοράς του εαυτού μου
-το πιο δυσβάσταχτο και δυσδιάκριτο σημείο-
Το ρούχο που φορώ
Κι από αυτό ζητώ να κριθώ
Κραυγάζω
κι αν φταίω δε φταίω

Το πιο μεγάλο βήμα είναι στιγμιαίο και συγκρουσιακό με εσωτερική ανακατεύθυνση
Είναι βροντή
Που δε συνεπαίρνεται με ευκολία από γιγαντωμένους ουρανούς 
Το σημείο ισορροπίας που πια δεν υποφέρει 
Ανακουφισμένα πέφτουν λιωμένα τα στοιχεία μέσα του
Συναισθηματισμός κι εκλογίκευση
Καμία μάχη πια
Μόνο συνήχηση

Ζητώ μονάχα ένα σάπιο πάτωμα και μία τρύπια στέγη 
Μέσα μου αντιλαλώ: 
Επανοικειοποίηση!

Αγκαλιασμένες ημέρες δεν υπάρχουν
Τους δίνεσαι κύριος και στην ώρα σου
Και σου φτύνουν πίσω ντόπα ανήσυχη και τυφλή
Αυτοματοποιημένα κορμιά κι ανίδεα
Συγχυσμένα κι ανέραστα
Δε σας αγάπησε ποτέ αυτό το σπίτι με το ετοιματζίδικο πρωινό του χωρισμού
Μόνο μια ευχή σας ταιριάζει
Να έχετε μία ανεκτόνωτη αγωνία

Κι εσύ 
Μη με κοιτάζεις με μάτια υγρά 
συνηχώ μαζί σου
Δεν έχω σφουγγάρι καθαρό
Τρώω φώτα μητροπολιτάνικα και εκπνέω αστερισμούς

Μονάχα ατέρμονες ιστορίες γέννησης κι αντι-γέννησης δέχομαι
Είμαι πολύ κοντά στον φόνο των ημερών
Αύριο που θα ξυπνήσεις μόνο νύχτες θα συναντάς.







Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Μάλαμπαρ


Κάθομαι εδώ και ταΐζω τα μάτια μου
εγώ, εσύ και η καρέκλα η κενή σου 
μάλαμπαρ, ένας πάγκος μας χωρίζει 

κάθομαι εδώ και ταΐζω τα μάτια μου 
και είναι τόσο οξυμένη η καμπυλότητα 
μάλαμπαρ, μεταρσιώνεσαι σε ρευστότητα
από τα στόματά μας χύνονται ποτάμια τσιμέντο, μάλαμπαρ.

Χύνεται
παγώνει
ανεβαίνει προς τα πάνω σα λάβα που διαλέγει τα όριά της
η ακτίνα ρ και η γεωμετρική περιοχή παλόμενα σημεία
στη μέση ο κενός σωλήνας
μέσα εγώ
τα χείλη του ηφαιστείου είναι τα χείλη μου 
τα χείλη του ηφαιστείου είμαι εγώ
χύνω το χώρο
χύνομαι 
ένας οχετός είμαι 
χωρίς αρχή-μέση-τέλος
χωρίς μία ρυθμική κραυγή 
μόνο υγροί ήχοι
και μανιασμένα ξυράφια σε μέταλλα
ένας οχετός ασταμάτητος.

Μάλαμπαρ, από τα μάτια μας το σκάνε τρέχοντας ποντίκια
και η σφραγίδα σκαλώνει στα βλεφάρα Α:222
"στη νιοστή" παρακάλεσα για το ποντίκι μου
κι εσύ άρχισες να κλαις
οι ονομασίες σου τσούζουν τα μάτια 
και μένα η ειρωνεία μου προκαλεί έντονη επιθυμία για οργασμό με τεχνητά δάκρυα.

Ταΐζω τα μάτια μου ηλεκτρολύτες και παραλυσία
ξυπνάνε το σώμα μου ερεθισμένο οι αλλεργίες
πέφτω με δύναμη πάνω μου
χύνω μέσα σου τα κολλύρια όλου του κόσμου
ίριδα
κερατοειδής
κόρη
αμφιβληστροειδής
οπτικό νεύρο
ωχρά κηλίδα
-πόσο ερωτικό-
ωχρά κηλίδα
πίεση κι ύστερα εξογκώματα
τα μάτια μου γεννάνε μάτια
γυρνάνε προς τα μέσα 
χιλιάδες μάτια, δικά μου μάτια στραμμένα προς τα μέσα
τα εσωτερικά μου όργανα χάνονται 
η σπηλιά μου αδειάζει 
όλα θυμίζουν μήτρα
το φως των ματιών μου αντιλαλεί
κάθε μάτι κι ακτίνα
μικρές τρύπες στα σκοτεινά σημεία του εαυτού μου
προσπαθούν να το σκάσουν από τους ταλαντωμένους πόρους του δέρματος μου
τριβή μηδενική
περίοδος συχνότητας σε lim(άπειρο)
ιδανική συνθήκη
ασταμάτητη
λόγος με αρνητικό πρόσημο
αναφορά σε σημείο
όλες οι ακτίνες εστιάζουν εκεί 
συσσώρευση
η περίοδος διπλασιάζεται 
τα δάχτυλά μου σπάνε
τα μάτια ανοιγοκλείνουν σπασμωδικά
οι βλεφαρίδες μπερδεύονται
γδέρνουν όλα τα μαύρα σημεία μου
η τρύπα εντός μου μεγαλώνει 
οι ακτίνες εντείνουν 
ο στόχος είναι κοινός
βιομηχανική ακρίβεια
χρώματα κροταλίζουν σερνόμενα
η τρύπα μεγαλώνει 
σκίζει το δέρμα μου
τυφλώνει τα μάτια μου
απότομα στρέφονται προς τα έξω με έναν λυγμό
εκκωφαντικός κρότος
μία θανάτωση
σαν υπόνοια αρμονίας.

Αυτή είναι μια ταπεινή υπόθεση, μάλαμπαρ
είμαστε φορείς 
και να το θυμηθείς εκείνη τη μέρα
πως εγώ την ταφόπλακά μου τη θέλω 
τόσο ίδια με των άλλων 
με σκαλιστή επιγραφή
"αυτή που έγινε τόσο μπάτσος του εαυτού της"
και μια τελεία
αυτά για όνομα κι επίθετο, μάλαμπαρ

και ούτε να δια νοηθείς πως είσαι το αντικείμενο του πόθου μου.
  




Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Μοιρολόγια

Οι μανάδες σφαδάζουν στους πόνους για τα τέρατα που δε γέννησαν
Τα τέρατα χτυπιούνται με μανία για τους έρωτες που τους κάρφωσαν την πρώτη μελανιά
Οι έρωτες πεθαίνουν για ένα πιάτο φαΐ που πάγωσε

Τα μέρη των τσιγγάνων λεηλατούνται για τα παιδιά που έχουν ξανθά μαλλιά
Τα μισά στρατόπεδα γεμίζουν πτώματα με κράνη
Και τα άλλα μισά πτώματα χωρίς κράνη
Στα μοναστήρια και στις φυλακές οι βιασμένοι τινάζουν προσευχές και μοιράζονται κατάρες

Οι λέξεις του αιώνα μου ανακυρήσσονται:
Φιλοξενία και Απασχόληση

Κι εγώ κλαίω για τους δικούς μου νεκρούς.
  

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Λικέρ

Ζω στα πλαστικά πεζοδρόμια 
Και στις οδούς που η καλοσύνη κοστίζει δυο τσιγάρα και ένα μπουκάλι ουίσκι.

Άντε και κανένα ξεχασμένο λικέρ.


Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Όποτε


Οργίασε, φαντασία μου!

Οργίασε για τους διαλόγους που δεν έγιναν ποτέ
Τα μάτια ξέρουν εξάλλου
Το "μάθε με να ζω" είναι μια κατάσταση υπερβατική
Και το "θέλω" δεν αντέχει τη μετάθεση ευθύνης
Έτσι καταπίνονται οι αφιερώσεις στα φτηνόμπαρα και στα τυχαία μαγαζιά
Η πραγματικότητα έχει τον τίτλο
                                                                                                                                                                                                                                   'Απόψε κλείσαμε, μιαν άλλη φορά!'

Κι εγώ, λοιπόν, σήμερα είμαι ταγμένη σε αυτήν και στις πιο απλές εκφράσεις σου
Μόνο που λίγο διαφωνώ
Με τα συμπυκνωμένα τσιτάτα
Μουτζουρώνω τα κεφαλαία και από πάνω γράφω

                                                                  'Όποτε...'

Δεν αρκεί μια κραυγή για να περιγράψει κανένα πάθος
Η λύσσα είναι ένα σκυλί που ριζώνει μέσα στο θώρακα και μεγαλώνει μαζί μου
Δεν περιγράφεται γιατί όταν σ' αρπάζει δε μπορείς να αποκοπείς από αυτή
Ποιος λυσσασμένος περιέγραψε με επιτυχία τον εαυτό του;
Κανείς
Γιατί όταν σε βουτάει χάνεις όλα τα μέρη του λόγου
Τίποτα δεν είναι δικό μου και τίποτα δικό της

Ένα βράδυ κουβεντιάζοντας κάτω από το φωτεινό βέλος
Ψάχναμε το σκοπό μας χαλαροί
Η στάχτη μου λέρωνε το παντελόνι 
Ο καπνός με το ζόρι ξέφευγε απ'τα χείλη σου
Η απόσταση μετρημένη σε βλέμματα και συνδέσεις ήταν η ίδια ξανά 
Ανάσαινες μετρώντας τη συχνότητα της μουσικής σε Herz μέχρι να γίνει φως
Κι εγώ γελούσα νευρικά 
-Πάμε να βρούμε τη γαλήνη;
-Κι αν μας βρει αυτή;
-Σίγουρα δε θα έχει χρόνο για ανώριμους αναζητητές σαν κι εμάς, το πρόγραμμά της είναι γεμάτο κυνήγια και μακροπρόθεσμες κατακτήσεις.
-Γι 'αυτό μέσα της δε χωράει ο έρωτας;
-Μην είσαι κουτός! Ο έρωτας είναι νταβατζής της. Της τρώει τα ποσοστά κι όταν ξεκοιλιασμένη γυρνάει απ'την περιφερόμενη μιζέρια της, της ξεσκίζει τον ανορεξικό της κώλο και της πετάει τα ρέστα στη μούρη! 



Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Για το εγώ


Δε θέλω να γίνω ο ξεφτισμένος καναπές που πάνω του χύνονται νωθρά σώματα
Δε θέλω να γίνω ο χαρτοφύλακας ενός γκρι προσώπου
Μήτε η σφραγίδα στην άκρη του χεριού του που ανεβοκατεβαίνει σαν δαίμονας 8 ώρες τη μέρα χωρίς σταματημό
Δε θέλω να γίνω το σηκωμένο δάχτυλο ενός γονιού
Δε θέλω να γίνω το "μου" της μάνας πίσω από τη λέξη "παιδί" ούτε το "εμένα" του πατέρα πίσω από το ρήμα "μοιάζω"
Δε θέλω να γίνω το αντικείμενο της προστασίας και του πόθου κανενός
Δε θέλω να γίνω ο μώλωπας της γυναίκας που σιωπά
Δε θέλω να γίνω η ενοχή της
Δε θέλω να γίνω η ξεθεωμένη σφουγγαρίστρα της, η πεντικιουρίστα ή η οικογενειακή της φωτογραφία
Δε θέλω να γίνω ο κοινωνικός ρόλος
Μόνο η αφαίρεση του
Δε θέλω να γίνω ο μπλε τοίχος του σχολείου
Δε θέλω να γίνω τα υψωμένα κάγκελα του στρατοπέδου
Δε θέλω να γίνω η τυφλή πειθαρχεία και η στοίχιση
Ούτε η ανύψωση ορθογώνιων υφασμάτων και πολεμικών εμβατηρίων
Δε θέλω να γίνω η τιμωρία των ανυπότακτων
Δε θέλω να γίνω η απάθεια των υποταγμένων
Δε θέλω να γίνω το στατικό έδρανο στις αίθουσες ακαδημαϊκών
Δε θέλω να γίνω η ξεφτισμένη μπογιά σε ξηλωμένο τοίχο
Ούτε η μαζικότητα στο επέκεινα χωρίς ποιοτική σύγκρουση
Δε θέλω να γίνω η εξάρτηση ανάμεσα σε ανθρώπους
Δε θέλω να γίνω η εξάρτηση ανάμεσα σε ανθρώπους και πράγματα
Δε θέλω να γίνω τίποτα εξαρτητικό και τίποτα αντικειμενοποιημένο
Δε θέλω να γίνω δυσανάγνωστο ποίημα από χέρι γραφιάδων με μοναδικό σκοπό την υστεροφημία
Δε θέλω να γίνω η ματαιοδοξία και η προβολή με κάθε τρόπο και κάθε μέσο πίσω από τα μάτια των όμορφων κοριτσιών και αγοριών
Δε θέλω να γίνω ο μονόλογος των σύγχρονων καλλιτεχνάδων
Δε θέλω να γίνω ούτε η κακοπαιξιά τους ούτε τα βιασμένα κακοπαιγμένα τους έργα
Δε θέλω να γίνω το Τέρας στα Παιχνίδια Πολέμου
Δε θέλω να γίνω η γλώσσα όσων πλουσιοπάροχα ζουν σε δύσκολους καιρούς
Δε θέλω να γίνω άρθρο μετρημένο σε εφημερίδα με όνομα μεγαλεπίβολο και πατριωτικό
Δε θέλω να γίνω αθωωτική απόφανση σε δικαστικές αίθουσες
Γιατί τότε σίγουρα δεν θα υπάρχει τίποτα αθώο να αποφανθεί
Δε θέλω να γίνω η ασπίδα νομοταγών μπράβων μπροστά από επίσημα ντουβάρια
Δε θέλω να γίνω ο απροσπέλαστος χρόνος των φυλακισμένων στα μαύρα ή τα λευκά κελιά
Δε θέλω να γίνω η ανάσα των λύκων του μυαλού
Δε θέλω να γίνω το σύνθετο όνομα μιας αρρώστιας για τα θύματα των ψυχολόγων της δύσης
Δε θέλω να γίνω η ματαίωση των εξεγερμένων που πάλεψαν με τα κτήνη του κόσμου για να υψώσουν την κοινωνική συν-αίσθηση και τώρα λιώνουν μέσα τους επαναδιαπραγματεύοντας τους εαυτούς τους
Δε θέλω να γίνω το κόκκινο ακριβό κρασί που δροσίζει τα χείλη αυτών των κτηνών
Δε θέλω να γίνω το μούγκρισμα του Ιμπραήμ που είναι 5 χρονών και είδε τη μάνα του να διαμελίζεται από μία οβίδα
Δε θέλω να γίνω τα ρέστα της γυναίκας ή του άντρα που ψωνίζεται στο πεζοδρόμιο
Δε θέλω να γίνω η ζεστασιά των πιωμένων στα καταγώγια
Δε θέλω να γίνω τα ρεμπέτικα στα κουτούκια των σημαδεμένων νυχτοπερπατητών που συγκρατούν με δυσκολία την απομάγευση και το ξερατό
Δε θέλω να γίνω το "αχ" των ανέραστων
Ή η σιγουριά όσων πούλησαν τον πόθο τους στο τζόγο για φτηνή επιβεβαίωση

Θέλω να γίνω τα χέρια του Ντάρεκ που κάθε έξι μήνες τρέχει για την άδεια παραμονής
Τα καψίματα στους καρπούς του από το τηγάνι του φαλάφελ
Ο τρόπος που καπνίζει το τσιγάρο του
Με μία ανεξήγητη ηρεμία
Και το πικραμένο του χαμόγελο που ανεβαίνει ξανά στην Αθήνα.

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Είναι όμορφα τα όνειρα


Είναι όμορφα τα όνειρα που μπερδεύονται τα πρόσωπα
Που την επόμενη μέρα τα συναντάς 
Και μπλεγμένα αποπνέονται εκ των έσω σου ονόματα
Και η γλώσσα μουδιάζει
Αν δε προσέξεις θα ξεράσεις την απομάγευση πριν την ώρα της
Και κάθε φορά 
Ξεχνιέται η ρημάδα η φαντασία
Σου υπενθυμίζει το χώρο της όταν είναι πια αργά
Κι εσύ έχεις τραβήξει το σκοινί λιγάκι παραέξω
Προέκταση πορείας
Μες στην αφηρημάδα σου κινδυνεύεις να πέσεις στο χαντάκι

Είναι όμορφα τα όνειρα που τα πρόσωπα μιλούν χωρίς να ανοιγοκλείνουν στόματα
Γιατί το πρωί έχει έρθει ο χειμώνας πριν προλάβεις να τρομάξεις
Και ο καθρέφτης δε χαρίζει κάστανα
Σε κοπανάει αφήνοντας σημάδια αξέχαστα
Αυτός και ο καφές που αν δε προσέξεις
Η καλημέρα του θα σου κάψει τη γλώσσα 
Ή αν δε τηρήσεις τα τυπικά σου και ασπρίσει ο πάτος του ποτηριού
-Γιατί μη μου πεις ότι δεν αφήνεις έστω μια γουλιά-
Τα μάτια σου θα τα πνίξει η ώχρα και το απόρθητο κενό
Με υπογραφή γιατρού και πόρισμα "Μαζοχισμός της μη ικανοποίησης"

Είναι όμορφα τα όνειρα που δε σου φυλάνε τα δανεικά
Ούτε σου ζητάνε ρέστα πριν την ώρα τους
Δε μετράνε το μπόι σου ούτε σου παίρνουν τα μέτρα για να σε ξοφλίσουν
Γιατί σέβονται τη χάρη σου και το δικαίωμα σου στη δοκιμή
Το πολύ πολύ καμιά νύχτα να φύγεις και να τινάξεις τις ασυνείδητες ιστορίες σου στον αέρα 
Με ένα πιστόλι χωμένο στο λαρύγγι 
Γιατί και αυτό δοκιμή είναι στην ανοχή της εκλογίκευσης, ας το παραδεχτούμε επιτέλους

Είναι όμορφα τα όνειρα με τους αμάρανθους και τα νυχτολούλουδα
Που κρέμονται ανάποδα στα μπαλκόνια
Με τις γλάστρες κολλημένες από την κάτω μεριά
Για να μπορείς να μυρίσεις τα άνθη χωρίς να τεντώνεσαι 
Αυτά τα μπαλκόνια είναι τα ομορφότερα που έχω δει ποτέ μου
Δεν έχουν κάγκελα γιατί δε χρειάζεται να εμποδίσουν καμία πράξη 
Δεν είναι χτισμένα μπροστά από πόρτες γιατί τα όνειρα δε γνωρίζουν είσοδο κι έξοδο
Ούτε αρχή, μέση και τέλος
Και οι γλύπτες είναι άχρηστοι 
Γιατί μέσα σε αυτά τα μπουρδέλα δεν υπάρχει σκληρό υλικό.


Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

ΠΑΥΣΗ

                                                                 
ντιγκ!
ντιγκ!
ντιγκ!

ΠΑΥΣΗ

κρααααααααααααααααααααααακ!!!!!!!


Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Οι νύχτες μυρίζουν ματωμένο τριαντάφυλλο



Δεν είναι που δε θέλω να γυρίσω σπίτι 
Απλά να
Ψάχνω να βρω τον έρωτα 
Κατάλαβες;
Έχω ανάγκη ξανά ένα θάνατο
Κατάλαβες;
Κάτι που να με κάνει να εξαφανιστώ χωρίς καμία απόφαση
Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα
Το σαρδόνιο δώρο μιας μάχης 
Και μετά, σε έναν χρόνο Τάδε μια μελαγχολική από-γοήτευση

Μία πλοκή νυχτόβια
Κατάλαβες;
Η μέρα, ξέρεις, είναι για τα πεπραγμένα
Για τα εξέρχοντα από το σκοτάδι στο φως
Πάντα θα έρχεται δεύτερη
Σα μία κριτική μιας πράξης
Κατάλαβες;

Και είναι κι αυτό το άρωμα
Σάρκα και αίμα 
Πηχτά ρομάντζα χωρίς μνήμη
Όσα αστέρια κι όσους ουρανούς και να μου φέρεις να χαζέψω
Τίποτα δε συγκρίνεται με τον ήχο της πρώτης έκρηξης
Κατάλαβες;

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Σεροτονίνη



Σκέφτεσαι τι θα γινόταν Αν;
Σε μία εμετική υπόθεση που στερείται ισχύος κι απόδειξης 
Θύμισέ μου να αμολύσω σιγουριά

Απόψε βαπτίζομαι tristitia 
Κι αποποιούμαι κάθε ετεροπροσδιορισμού
Και προπαρασκευασμένου μιάσματος συνείδησης..


Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Δύο δεύτερα κοίταγμα

 Tη μέλαινα χολή μου μια νύχτα θα τζογάρω
Ακούγοντας την Εντροπία
Θα βγω από τους πρώτους στο δρόμο και θα διαχέω έρωτα
Μαζί με τους ανυπότακτους και τους θαραλλέους
Θα καθορίζω τη σκέψη μου με διάφανο ξυράφι
-ό,τι θα έχει απομείνει να κατέχω-
Και θα χαζεύω στη γωνία όρθια 
Φλερτάροντας 
Το γοητευτικό κουρέα
Με το δέρμα του γεμάτο στίγματα και μελάνι 
Και με αυτό το ατίθασο μακρύ τσουλούφι
Που αφήνει το βλέμμα μισό και λάγνο

Αύριο θα σηκωθώ επιτέλους από το κρεβάτι 
Θα πάω να του προσφέρω ένα τέταρτο σιωπής
Και μια ακλόνητη πεποίθηση πόθου.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Τάση φυγής

Από τη μία πόλη στην άλλη
Φεύγω 
Τρέχω 
Προσπερνάω
Ψιλαφίζω την αρετή της τυχαιότητας
Τρέμω από την ηδονή
Θα το πεις εκβιαστικό
Εμμονικό
Μα θα σου πω 
Είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα

Καμία πατρίδα για τους αγωνιστές και τους ερωτευμένους
Κανένα σκαλοπάτι να ξαποστάσουν
Μόνο ανάσα γρήγορη και ιδρώτας
Γιατί τις πιο ερωτικές κραυγές τις βγάζει μια συνθήκη θανάτου
Ένα σκότωμα
Ένας τελειωμός που αναβλύζει αναγέννηση
Κι αυτοπροσδιορισμό
Το νέο ερώτημα πίσω από την επόμενη απάντηση
Δύο βήματα πάθος μπροστά
Με παπούτσι φαγωμένο
Βίωμα τετελεσμένων αρχών
Αμαρτωλό, αιρετικό, χωρίς προσδοκία
Μόνο προσμονή
Στο μαντήλι και το φιλί που πιστεύουν στην ανάσα
Δύσβατη
Η μετάβαση είναι διαρκής 
Ένας χορός δύσκολος
Δυσπροσάρμοστος
Δυσανάλογος
Με αποτελέσματα σχιζοειδούς ηθικής
Κι ανάρμοστης αναποφασιστικότητας

Αυτοαναφορική μετάβαση
-Σα να σε μαλώνω νιώθω
Και δεν είμαι καν αμφίδρομη προέκταση σου
Ή έστω δε μπορώ να το αντιληφθώ
Καθώς κλονίζεται η ψυχή μου
Στην αίσθηση αυτής της νόησης
Και για πρώτη φορά αυτός δεν είναι λόγος επεξηγηματικός-

Ξανά πίσω 
Πριν την αρχή
Μιας λογικής ευθείας και τμηματικής
Θυμάμαι απρόθυμο και ανασφαλές
Το παιδικό χαμόγελο
Να μαρτυράει σε πίνακες ηλεκτρομαγνητικούς
Τις καπνισμένες κάνες
Σφραγίδα μνήμης, άρνησης και μανιασμένου πόθου
Και ωδή που ξεχειλίζει κατάρες για το ανέραστο λευκό. 

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

η πρώτη μου παραπομπή σε διευθυντή 31.01.13

σήμερα η πρώτη μου παραπομπή σε διευθυντή
έδειξα ταινιάκι μικρού μηκούς(Κι εγώ για 'μένα)
κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής λέει τη λέξη "μαλάκας"
μετά σε κάποια άλλη σκηνή "άλλοι το λένε πίστη άλλοι το λένε Χριστό,εγώ το λέω στ' αρχίδια μου"
τα παιδιά γελάνε αλλά δε λένε τίποτα
γελάω κι εγώ
συνεχίζουν να κοιτούν τον ακρωτηριασμένο ήρωα 

η δασκάλα της τάξης σταματάει την ταινία
(η ταινία δεν περιέχει καμία σκηνή "βίας" ή "πορνό") 
ξεκινάει και καλά κουβέντα
παρεμβαίνω
μιλάμε για την ελευθερία
για την ανάγκη του άλλου
για τη διαφορετικότητα 
για την ανισότιμη υπόσταση του οίκτου
συμμετέχουν όλα τα παιδιά
γουσταρίζουν
πέμπτη δημοτικού
δε θέλουν απλοϊκά καρτούν
η δασκάλα τραβάει την κουβέντα
τα παιδιά ζητάνε να συνεχίσω την ταινία
χτυπάει κουδούνι
τα παιδιά βγαίνουν έξω
με πιάνει η ρουφιάνα και μου λέει 
-δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά σε έκοψα, γιατί θα έχουμε πρόβλημα με τους γονείς..
-αυτό είναι λογοκρισία, της λέω..
-κάποιοι γονείς είναι συντηρητικοί!
όταν ο Τσέχωφ έγραφε πορνό έπρεπε να τον μαστιγώνουν δηλαδή

κάνω και τις επόμενες δύο ώρες μάθημα

μόλις χτυπάει κουδούνι τα παιδιά μαζεύονται γύρω μου και απαιτούν να δουν την ταινία
μου κάνει η ρουφιάνα νόημα να πω όχι
υπεκφεύγω
έρχεται και μου λέει:
-επειδή θα έρθουν αύριο σίγουρα γονείς και θα κάνουν παράπονα για τις λέξεις που άκουσαν τα παιδιά τους, πήγα και το είπα στο διευθυντή και μας θέλει και τις δύο τώρα στο γραφείο του
πήρε τηλέφωνο και την υπεύθυνη της πρακτικής σου και πρέπει να μιλήσεις και μαζί της
ε μη γίνει θέμα με τους γονείς
είναι και καθηγητές
θα εκτεθεί και το σχολείο και το πανεπιστήμιο

-για ένα γαμημένο image ζούμε,ε ξεφτιλισμένοι;;-

ένα έχω να πω
το μανούριασμα ξεκίνησε με τη φράση "δε ξέρω ποιες είναι οι πολιτικές σου πεποιθήσεις, αλλά..."
με το γαντάκι ο καρεκλάτος ανθρωπάκος,
αλλά ρε μαλάκα -το άκουσες;-
μαλάκα 
μαλάκα
μαλάκα
μαλάκα
μαλάκα
μαλάκα
μαλάκα,
ρε αρχίδι 
ΟΧΙ
ΟΧΙ ΑΡΧΙΔΙ
ΤΟ ΑΡΧΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ
ΤΟ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ
ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ "ΚΑΚΙΑ" ΛΕΞΗ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
ΤΟ ΑΡΧΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΝΝΟΙΕΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΤΕΧΝΗ
Ο ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΠΟΙΗΤΕΣ  
ΟΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ ΕΝΙΩΣΑΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ
ΖΕΣΤΑΝΑΝ ΚΑΠΟΥ ΤΗΝ ΟΔΥΝΗ ΤΟΥΣ
ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΑΡΕΤΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥΣ
ΟΙ ΖΕΝ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΕΣ
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ ΕΔΩΣΑΝ ΑΡΩΜΑ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ
ΟΙ ΑΙΩΝΙΟΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΗ ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΑΠΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ
ΟΙ ΣΤΙΓΜΙΣΤΕΣ
ΕΤΣΙ ΤΟΥΣ ΛΕΩ ΕΓΩ ΡΕ ΚΑΘΑΡΜΑ
ΘΑ ΜΕ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΠΟΙΝΟΛΟΓΙΟ;
ΟΙ ΣΤΙΓΜΙΣΤΕΣ, ΛΕΩ, ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΑΝΑΣΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ
ΚΙ ΕΣΥ, ΚΑΘΑΡΜΑ;
ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;
 ΕΝΟΧΟΠΟΙΕΙΣ ΤΗ ΛΕΞΗ;;;;;;
ΜΑ ΠΟΙΑ ΛΕΞΗ ΕΙΝΑΙ "ΚΑΚΙΑ" ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ;;;;;;;;
ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΤΙΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΘΑΡΜΑ;;;;;;;;
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΙΠΑΝ ΤΙΠΟΤΑ
ΔΕΝ ΕΙΠΑΝ ΤΙΠΟΤΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ 
ΔΕΝ ΕΔΩΣΑΝ ΚΑΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟ
ΕΒΛΕΠΑΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΡΕ ΡΕΜΑΛΙ
ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ
ΕΒΛΕΠΑΝ ΞΕΓΥΜΝΩΜΕΝΗ ΨΥΧΗ 
ΚΑΙ ΜΙΛΗΣΑΝ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΕ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΕ ΑΝΘΡΩΠΕ
ΞΥΠΝΑ ΚΑΘΑΡΜΑ
ΞΥΠΝΑ ΠΤΩΜΑ
ΤΡΕΧΤΕ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ ΚΟΥΦΑΛΕΣ
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΡΕ;;;
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ;;;;
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΟΥ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ;;;;;
ΜΑ ΠΟΥ ΖΩ, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΥ;;;;;;;
2013 ΕΧΟΥΜΕ

ΑΚΟΥ ΠΤΩΜΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ:

ΦΥΛΑΚΙΣΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΟΥ
ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΕ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΤΟΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟ
ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
ΤΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΣΟΥ
ΚΑΜΙΑ ΛΕΞΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗ
ΠΑΙΔΙΑ ΔΙΑΝΟΙΕΣ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΙΗΤΕΣ  ΔΗΛΑΔΗ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΜΑΖΑΝΘΡΩΠΩΝ
ΕΙΜΑΣΤΕ Ο,ΤΙ ΣΑΣ ΞΕΦΥΓΕ
Η ΜΗΤΡΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ
ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ
ΑΡΣΕΝΙΚΕΣ 
ΘΗΛΥΚΕΣ
ΠΝΙΓΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΕΝΟΧΗ ΣΑΣ ΑΥΤΕΥΝΟΥΧΟΙ ΤΟΥ ΣΑΡΚΙΣΜΟΥ
ΚΟΥΦΙΟΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑΔΕΣ
ΚΟΥΦΙΕΣ ΔΑΣΚΑΛΕΣ
ΞΕΡΑΣΤΕ Ο,ΤΙ ΞΕΡΑΣΕ ΠΑΝΩ ΣΑΣ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ
ΠΡΟΣΩΠΟΙΗΘΕΙΤΕ ΩΣ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΤΟΥ ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΗΘΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ
 ΑΦΗΣΤΕ ΣΕ ΜΑΣ ΤΗ ΒΡΩΜΟΔΟΥΛΕΙΑ
ΘΑ ΑΠΟΒΑΛΛΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ ΤΟ ΑΧΡΗΣΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ
ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
ΜΕ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ 
ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ
ΘΑ ΠΑΡΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ
ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΒΑΡΑΣ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ
ΘΑ ΕΡΘΩ ΝΑ ΣΚΟΥΠΙΣΩ ΜΕ ΑΖΑΞ ΤΑ ΑΙΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΜΑΖΕΨΩ ΤΑ ΧΥΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ
ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΣΟΥ "ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ"
ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΣΗΚΩΣΩ ΠΑΛΙ
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ
ΜΟΝΟ  ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΕΙΣΤΕ
ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ
"ΜΑΘΗΤΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ"
"ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΣΗΣ"
"ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ"
ΠΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΡΟΖ ΜΟΥΝΑΚΙΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΖΑΧΟΣ

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ
-ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΙΣΩ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΟΡΙΟΘΕΤΙΚΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΠΟΥ ΒΡΩΜΑΝΕ ΑΥΘΕΝΤΙΑ-
Ο ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΣ, ΕΜΠΕΙΡΟΣ, ΣΟΒΑΡΟΣ ΚΤΛ ΚΤΛ ΔΑΣΚΑΛΟΣ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΑΘΗΤΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΟΥ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΩΣ ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝΑΖΟΥΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ, ΠΑΓΙΩΜΕΝΗ ΗΘΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΕ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ 
-ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕΙΣ, ΤΣΟΓΛΑΝΕ;
ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΦΤΥΝΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΟΥ ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΑ ΣΕΞΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ
Ή ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΑΣΟΥΝ 1 ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΕ ΤΗΝ ΣΤΡΕΒΛΗ ΕΝΝΟΙΑ;;
ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΙΑΛΕΞΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ 
Ή ΜΗΠΩΣ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΟΧΗΣ;;
ΟΤΑΝ ΓΑMΙΕΤΑΙ Η ΜΙΚΡΟΑΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟ ΠΑΤΕΡΑ ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ "ΚΙ ΑΛΛΟ ΜΑΛΑΚΑ;;"
ΜΗΠΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΕΣ;;
ΜΗΠΩΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΙΑΧΕΕΤΑΙ ΑΠΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΜΕ ΑΝΤΙΘΕΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΥΓΑΣΜΟΥΣ;;
ΜΗΠΩΣ ΕΤΣΙ ΔΕ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ;;

Ο ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΣ
ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΣΕΝΤΟΝΙ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΑ ΑΠΛΥΤΑ ΣΑΣ

όλοι συμφώνησαν ότι "προλάβαμε το κακό"
το ζήτημα έπρεπε να ξανατεθεί στην τάξη
αν και ποτέ δεν υπήρξε από την πλευρά των παιδιών

ξαναμπήκα στην τάξη για "απολογία"
ήμουν έτοιμη να πατήσω τα κλάματα
αλλά γουστάρισα και σκλήρυνα
τα παιδιά μου ξαναείπανε για την ταινία
τους υποσχέθηκα ότι θα ξαναπάω 
ότι θα δούμε μία άλλη
πήρα τις υπογραφές μου από τους ηθικούς δασκάλους κι έφυγα

δεν ξέρω ποιες είναι οι πολιτικές σας πεποιθήσεις,
αλλά για την επόμενη φορά σκέφτομαι 
το Ουρανία(ME τη σκηνή της μαλακίας!!)..   

μόνο αυτό:
τίποτα άλλο.. 
  

 

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Τo τυχαίο φιλί στην τυχαία πόλη




-Οι καπνοί που δεν έσβησαν
Στάζουν θειάφι και άγγιγμα στο φως
Έτσι ξεκινάει συνήθως ο έρωτας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που στέκονται πίσω από την ίδια εστία φωτιάς
Αυτή είναι η ιστορία μιας παράνομης πράξης
Ενός τυχαίου φιλιού σε μία τυχαία πόλη και εποχή
Που δε χωρούν συναισθηματισμοί
Τα γράμματα αυτής της μικρής εισαγωγής ίσως να έπρεπε να είναι κάπως πλάγια
Αλλά οι συγγραφείς δεν ξέρουν πια καλλιγραφία και στο μεθύσι όλα φαίνονται κυρτά..-


Στο μικρό θεατράκι
Κοιτάζω το σπίτι
Ακριβώς απέναντι, ευθεία μπρστά
-Ευθέως-
Βλέπω την πόλη
Και είναι τόσο στατική
-Κι έτσι δεν τους χαριζόμαστε δε θα τους χαριστούμε ποτέ-

Σκέφτομαι κάποια λόγια
Μία τυχαία συνάντηση
Με έναν τυχαίο άνθρωπο
Σε έναν τυχαίο δρόμο
Σε μία τυχαία πόλη
Που τώρα με απορυθμίζει
-Καπνίζω;
-Καπνίζω. Καπνίζεις.
-Μπορώ ή μορώ;
-Οι επιστήμονες θα το έλεγαν δυσλεξία. Οι απροσάρμοστοι παρορμητισμό. Κάπως πρέπει να ονομαστεί, αλλιώς θα καταρρεύσει η οριοθέτηση τους.
-Γιατί δε μ' ακούς; Σου φωνάζω. Μου αντιτίθεσαι; Μήπως είσαι κι εσύ ένα από τα παγωμένα τζάμια των σπιτιών τους;
-Τώρα απελπίστηκα, μόλις σ' αγάπησα.
-Ίσως δεν πρέπει να ακούγονται τα λόγια.
-Έτσι θα ήταν πιο αξιοπρεπείς οι αντάρτες, πιο υστερόφημοι.
-Λες;
-Το σ' αγαπάω είναι άλλη λέξη από το σ' αγαπώ. Αυτό το Α προϋποθέτει μία αρετή. Λίγο θάρρος παραπάνω, ένα άνοιγμα, μία πιθανή πληγή.
-Φύγε. Όχι πήγαινε!Το πήγαινε προσφέρει πρωτοβουλία, ξέρεις...Αλλά χρειαζόμαστε κάτι πιο προστακτικό σε αυτή την εποχή.Το φύγε είναι αρκετό!
-Μη μου λες προς τα που να φύγω. Αφήσε με μόνο να φεύγω.
-Εντάξει, το βράδυ θα έρθω από το σπίτι να σου δώσω ένα φιλί, να έχεις κλειστά τα φώτα και να με περιμένεις. Θα χτυπήσω την πόρτα δύο φορές αργά. Έτσι δε θα δημιουργηθεί προσμονή και συναισθηματική εμπλοκή.

Το βράδυ ήρθε
Χτύπησε την πόρτα τρεις φορές
Δεν του άνοιξα..

Εικόνα 3

Αυτή είναι η ώρα που επιστρέφουν τα παλιά τραγούδια με παράσιτα στα ραδιόφωνα
Αυτή είναι η ώρα που βγαίνουν τα γεράκια και οι κόκκινοι πολεμιστές
Ναι, αυτή είναι η ώρα η πιο κόκκινη από όλες
Σκαλισμένη ώρα, ευλογημένη

Σε θυμάμαι να κοιμάσαι
Έτσι
Πεταμένος στα παπλώματα
Κι εγώ σαν νεόπλουτη αστή με ένα μακρύ τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα κι ένα χρυσό, κλεμμένο, σταματημένο ρολόι στον καρπό να σε χαζεύω γυμνή με ζήλο
Ανήξερο, σχεδόν νεκρό
Σπασμένη, κοκαλιάρα μαριονέτα
Για ένα μαυροκόκκινο σημάδι ζούμε, βλέπεις
Τις τελευταίες ελπίδες που αποταμιεύσαμε
Αυτή είναι η ώρα που αγαπώ το μαύρο
Το χαοτικό
Κουρασμένα παιδιά επιστρέφουν
Οι μανάδες απερίσκεπτες ρωτούν για τα σκισμένα ποδάρια
Μόνο ρωτούν
Μετά ντύνομαι αθόρυβα, με προσοχή για να μη σε ξυπνήσω
Φοράω την κουκούλα μου και παίρνω το Καλάσνικοφ στο ένα χέρι
Ξανανάβω το τσιγάρο
Σκύβω
Σε φιλάω στο μέτωπο
Και σου ψιθυρίζω "έχουμε και μία επανάσταση να κάνουμε, μωρό μου..."
Καθώς φεύγω κλείνω την πόρτα κι από τότε δε σε ξαναείδα

-Αναρωτώ συχνά και ακατάληπτα το φοβικό μου εαυτό
Και είμαι πια σίγουρη
Αυτή η ώρα έχει σφηνώσει βαθιά εντός μου..

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Το κάλεσμα του τεμαχισμένου εαυτού

Τη μέρα που θα αγαπήσεις το χειρότερό σου εαυτό 
Θα σε κοιτάξω βαθιά στα μάτια και θα σου πω λόγια ασυνάρτητα που δεν θα ακουστούν
Θα στάζουμε πραγματικότητα
Θα είμαστε γυμνοί εγώ, εσύ και η φωτιά 
Θα σε παρατηρώ χωρίς να φοβάσαι την κριτική
Θα σεβαστείς τη σιωπή μου
Θα αγκαλιάσω την επιθυμία σου για οργασμό κι έτσι θα ερωτοτροπούμε ώρες ατελείωτες
Δεν θα θες να ακούσεις λόγια όμορφα πια
Η καταβολή της εμμονικής αυτοπραγμάτωσης θα βγάζει τον επιθανάτιο ρόγχο της

Θα σπάσω όλους τους καθρέφτες του σπιτιού
Και θα στους στείλω τυλιγμένους με ζελοφάν και μία κόκκινη κορδέλα στην κορυφή
Δεν υπάρχει πιο ερωτικό πράγμα από έναν σπασμένο καθρέφτη
Εξάλου θέλει και λίγη τρέλλα για να απελευθερωθείς..