Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Οι δεσμώτες

Είναι παντού γύρω μου
Οι δεσμώτες 
Δεν μ' αφήνουν να ανασάνω 
Να περπατήσω ένα βήμα ήσυχη 
Ψάχνουν συνεχώς για μένα
Προσπαθούν να σκοντάψουν πάνω μου
Σπρώχνουν τους θορύβους από τις μηχανές τους στον ύπνο μου 
Δε μ' αφήνουν ούτε να κοιτάξω κάπου αλλού
Με ταΐζουν μόνο  με σκιά
Οι δεσμώτες..

Μόρα




Είναι η πιο μελετημένη αρρώστεια
Επιστημονικά στοχευμένη
Με περιμένει κάτω από το σπίτι ξελιγωμένη
Η επόμενη κίνηση είναι στρατηγική 
Θα χτυπήσει τον πιο αδύναμο 
Τελικά δε τη νοιάζει καθόλου το λευκό ή το μαύρο δέρμα 
Τη νοιάζει ό,τι ξεφεύγει από την ομοιομορφία της
Ο νεκρός νους, ο νεκρός άνθρωπος
Και όταν πάρει στα χέρια της την εξουσία που ξεπορνεύεται για να κατακτήσει
Είναι η πρώτη που θα ισοπεδωθεί
Θα αντικατασταθεί
Θα πουληθεί σα φτηνή καραμέλα με αντάλλαγμα λίγη διάρκεια
Κι εγώ που είμαι ο μαύρος, είμαι ο κίτρινος, είμαι ο λευκός, είμαι ο περασμένος αστάρι και μετά βεραμάν, το πιο χυδαίο ροζ 
Είμαι αυτό που φοβάσαι
Γεννιέμαι ξανά και υπάρχω στην επόμενη τυχαιότητα 
Είμαι κόσμος που έκαψες, ο κόσμος που σκότωσες, ο κόσμος που βίασες, ο κόσμος που πούλησες χιλιάδες φορές 
Ξανά μπροστά σου 
Είμαι σε κάθε σημείο του κόσμου
Κι ακούω την τρομαγμένη σου ανάσα 
Την υποταγμένη σε κάτι ασαφές, θολό
Σαν τον ψίθυρο της Μόρα
  ΕΙΜΑΙ ο κόσμος!

Τη στιγμή που διακυβεύεται η αξιοπρέπεια της ύπαρξης

Δηλαδή διαρκώς
Πάντα

Αυτός που κοιτά άπραγος 
Ακούνητος
Αμίλητος
Αμετανόητος 
Αδιάφορος 
Είναι αυτός που δε θα εξιλεωθεί ποτέ
Μπορεί κάπου στο ενδιάμεσο μιας συζήτησης ανάμεσα στην Αλήθεια και την Ανθρωπότητα να αναφερθεί ως "το λάθος"
Να είναι ο απόηχος ενός ενοχλητικού βήχα..