ο κύκνος

Δες τα οριοθετημένα μου χείλη

ξεφωνίζουν άμετρα φωνήεντα

Μπροστά στα αλάνια με το σωλήνα μπηγμένο στα πνευμόνια

χωρίς μία δόση παυσίπονου

σε ουρές αναμονής για μια χούφτα μεθαδόνης

ανατρέχω σε όλες τις γλυκιές ανάσες εραστών

τις ανατριχιαστικές σιωπές των συντρόφων

τα κοιτάγματα παιδιών με μισοσπασμένα όργανα 

άδεια τσίγκινα κουτιά που κρέμονται στο πλάι

και βλέμμα που ξέρει και σε μετράει 

τα τρύπια συγχωροχάρτια 

θαμπά σαν την τελευταία ευχή των γερασμένων κυριών πριν την εξομολόγηση

τη γραφική χαρτούρα του γονιού πριν μπήξει δάχτυλο στην κυρά του

το "άντε γαμήσου" της πριν κοιμηθεί

και μισόλογα πριν το πρωινό χωρίς χαμόγελα 

μπροστά από την πολύτιμη συσκευασία γάλακτος γεμάτη υποσχέσεις

σπαρτά ρυζιού

σκυμμένοι λαιμοί 

χέρια άπιαστα 

ο πόνος είναι χρόνος

και ο χρόνος είναι χρήμα

κέρματα στην τσέπη χλυμιντρίζουν

και τα παππούτσια μου σκαλίζουν πεζοδρόμια.

Δες τα οριοθετημένα μου χείλη

κόκκινα

 

Νευρικές νοσοκόμες σε θαλάμους ουρλιάζουν

"το χαμόγελο και η αγάπη δίνουν ζωή"

και με ένα κροτάλισμα το κεφάλι τους κρέμεται στο πλάι

το σαμπώ φεύγει από το ένα πόδι

και ματώνει

η γυναίκα που βυζαίνει το παιδί 

κρατάει το κεφάλι του με την μία παλάμη ορθάνοιχτη

και στο αυτί του ψιθυρίζει "Εγώ, εγώ!"

κι έτσι βγήκε το πρώτο κλάμμα

κεντητήρι γεμάτο μολύβι

σπρωξιά σε πόλεμο χωρίς κανόνι

χωρίς οβίδα

μόνο ματιά και περπατησιά

Δες το μακρύ λαιμό μου 

που όλοι θέλουν να τον σπάσουν 

και αυτά τα άτσαλα πόδια πως κολυμπούν.