Μάλαμπαρ

Κάθομαι εδώ και ταΐζω τα μάτια μου

εγώ, εσύ και η καρέκλα η κενή σου 

μάλαμπαρ, ένας πάγκος μας χωρίζει 

κάθομαι εδώ και ταΐζω τα μάτια μου 

και είναι τόσο οξυμένη η καμπυλότητα 

μάλαμπαρ, μεταρσιώνεσαι σε ρευστότητα

από τα στόματά μας χύνονται ποτάμια τσιμέντο, μάλαμπαρ.

Χύνεται

παγώνει

ανεβαίνει προς τα πάνω σα λάβα που διαλέγει τα όριά της

η ακτίνα ρ και η γεωμετρική περιοχή παλόμενα σημεία

στη μέση ο κενός σωλήνας

μέσα εγώ

τα χείλη του ηφαιστείου είναι τα χείλη μου 

τα χείλη του ηφαιστείου είμαι εγώ

χύνω το χώρο

χύνομαι 

ένας οχετός είμαι 

χωρίς αρχή-μέση-τέλος

χωρίς μία ρυθμική κραυγή 

μόνο υγροί ήχοι

και μανιασμένα ξυράφια σε μέταλλα

ένας οχετός ασταμάτητος.

Μάλαμπαρ, από τα μάτια μας το σκάνε τρέχοντας ποντίκια

και η σφραγίδα σκαλώνει στα βλεφάρα Α:222

"στη νιοστή" παρακάλεσα για το ποντίκι μου

κι εσύ άρχισες να κλαις

οι ονομασίες σου τσούζουν τα μάτια 

και μένα η ειρωνεία μου προκαλεί έντονη επιθυμία για οργασμό με τεχνητά δάκρυα.

Ταΐζω τα μάτια μου ηλεκτρολύτες και παραλυσία

ξυπνάνε το σώμα μου ερεθισμένο οι αλλεργίες

πέφτω με δύναμη πάνω μου

χύνω μέσα σου τα κολλύρια όλου του κόσμου

ίριδα

κερατοειδής

κόρη

αμφιβληστροειδής

οπτικό νεύρο

ωχρά κηλίδα

-πόσο ερωτικό-

ωχρά κηλίδα

πίεση κι ύστερα εξογκώματα

τα μάτια μου γεννάνε μάτια

γυρνάνε προς τα μέσα 

χιλιάδες μάτια, δικά μου μάτια στραμμένα προς τα μέσα

τα εσωτερικά μου όργανα χάνονται 

η σπηλιά μου αδειάζει 

όλα θυμίζουν μήτρα

το φως των ματιών μου αντιλαλεί

κάθε μάτι κι ακτίνα

μικρές τρύπες στα σκοτεινά σημεία του εαυτού μου

προσπαθούν να το σκάσουν από τους ταλαντωμένους πόρους του δέρματος μου

τριβή μηδενική

περίοδος συχνότητας σε lim(άπειρο)

ιδανική συνθήκη

ασταμάτητη

λόγος με αρνητικό πρόσημο

αναφορά σε σημείο

όλες οι ακτίνες εστιάζουν εκεί 

συσσώρευση

η περίοδος διπλασιάζεται 

τα δάχτυλά μου σπάνε

τα μάτια ανοιγοκλείνουν σπασμωδικά

οι βλεφαρίδες μπερδεύονται

γδέρνουν όλα τα μαύρα σημεία μου

η τρύπα εντός μου μεγαλώνει 

οι ακτίνες εντείνουν 

ο στόχος είναι κοινός

βιομηχανική ακρίβεια

χρώματα κροταλίζουν σερνόμενα

η τρύπα μεγαλώνει 

σκίζει το δέρμα μου

τυφλώνει τα μάτια μου

απότομα στρέφονται προς τα έξω με έναν λυγμό

εκκωφαντικός κρότος

μία θανάτωση

σαν υπόνοια αρμονίας.

Αυτή είναι μια ταπεινή υπόθεση, μάλαμπαρ

είμαστε φορείς 

και να το θυμηθείς εκείνη τη μέρα

πως εγώ την ταφόπλακά μου τη θέλω 

τόσο ίδια με των άλλων 

με σκαλιστή επιγραφή

"αυτή που έγινε τόσο μπάτσος του εαυτού της"

και μια τελεία

αυτά για όνομα κι επίθετο, μάλαμπαρ

και ούτε να δια νοηθείς πως είσαι το αντικείμενο του πόθου μου.