Αυτή είναι η ώρα που βγαίνουν τα γεράκια και οι κόκκινοι πολεμιστές
Ναι, αυτή είναι η ώρα η πιο κόκκινη από όλες
Σκαλισμένη ώρα, ευλογημένη
Σε θυμάμαι να κοιμάσαι
Έτσι
Πεταμένος στα παπλώματα
Κι εγώ σαν νεόπλουτη αστή με ένα μακρύ τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα κι ένα χρυσό, κλεμμένο, σταματημένο ρολόι στον καρπό να σε χαζεύω γυμνή με ζήλο
Ανήξερο, σχεδόν νεκρό
Σπασμένη, κοκαλιάρα μαριονέτα
Για ένα μαυροκόκκινο σημάδι ζούμε, βλέπεις
Τις τελευταίες ελπίδες που αποταμιεύσαμε
Αυτή είναι η ώρα που αγαπώ το μαύρο
Το χαοτικό
Κουρασμένα παιδιά επιστρέφουν
Οι μανάδες απερίσκεπτες ρωτούν για τα σκισμένα ποδάρια
Μόνο ρωτούν
Μετά ντύνομαι αθόρυβα, με προσοχή για να μη σε ξυπνήσω
Φοράω την κουκούλα μου και παίρνω το Καλάσνικοφ στο ένα χέρι
Ξανανάβω το τσιγάρο
Σκύβω
Σε φιλάω στο μέτωπο
Και σου ψιθυρίζω "έχουμε και μία επανάσταση να κάνουμε, μωρό μου..."
Καθώς φεύγω κλείνω την πόρτα κι από τότε δε σε ξαναείδα
-Αναρωτώ συχνά και ακατάληπτα το φοβικό μου εαυτό
Και είμαι πια σίγουρη
Αυτή η ώρα έχει σφηνώσει βαθιά εντός μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου