Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Αλγοριθμικό



Αυτό που μου αρέσει κάτι απροσδόκητα πρωινά σαν το σημερινό είναι το βαθύ ένστικτο δημιουργικότητας, που για καιρό σφηνώνεις στη φορμόλη και που σαν ανοίγεις τα μάτια σου μετά από μία ακόμη βάρβαρη αποτυχία για έναν ήρεμο ύπνο, σε ξερνάει ή το ξερνάς. Η καθημερινή μου τάση με έσπρωξε με έναν υπνωτικά ενδελεχή τρόπο μπροστά από το ψυγείο. Το άνοιξα. Στα εσώψυχά του δέσποζε ένα καραφάκι ρακί και μία μποτίλια ούζο. Ένας θεόσταλτος φίλος για αυτές τις δηλητηριασμένες μέρες που το φίλτρο των ματιών μου, βαφτισμένο καχυποψία και μίσος με τραβάει μακριά από κάθε είδους κοινωνικοποιητικές φρικαλεότητες. Ζω το πιο πραγματικό "καλημέρα" στον κόσμο του "πες μου κάτι εντυπωσιακό", "θέλω να υπάρξω μέσα από 'σένα" και τέλος πάντων κάτι που εγώ το ονομάζω Όλοι μαζί και όλοι μόνοι. Με μανία προσπαθώ να εξηγήσω την περιπλοκότητα της συμπλοκής από το ατομικό στο συλλογικό. Γιατί το "θέλω να υπάρξω μέσα από 'σένα" δεν είναι μία κακή συνθήκη υπό άλλους όρους, αλλά όλη αυτή η παράνοια του εκάστοτε φιλοσόφου που διεκδικεί το ταυτόν χωρίς το έτερον όντως με τρομάζει!
Τελικά μπροστά στο δίλημμα καφές ή αλκοόλ και μετά από μία σύντομη εσωτερική διαδικασία σύγκρουσης, γέμισα ένα ποτηράκι ούζο και έκατσα στον καναπέ αναζητώντας την αρχή και τον τρόπο της δημιουργικής εκτόνωσης. Οι ώρες πέρασαν, το ένα ποτηράκι έγινε και δεύτερο, το δεύτερο τρίτο... Όλη έχουμε βιώσει τη συνέχεια. Στο τέλος για ακόμη μία μέρα αποφασίζω να παραιτηθώ. Με την αυτοδιάθεσή μου πιο αδύναμη από ποτέ βυθοσκοπώ τον εαυτό μου και φωνάζω "Υπομονή! Μια άλλη μέρα! Ίσως αύριο!". 
Σήμερα για μερικά δευτερόλεπτα ξύπνησα. Και παραιτήθηκα ξανά. Αλλά η σημασία αυτής της διάρκειας είναι η τομή του εαυτού μου. Είναι η ευκαιρία μου μέσα στην ιστορικότητα της ύπαρξης μου. Είναι η κατανόηση της αντίφασης μου. Χαίρομαι που παραιτήθηκα! Θέλω να φωνάξω από χαρά! Σήμερα παραιτήθηκα ξανά! Οι τέσσερις εργασίες μου εκκρεμούν αλλά ακόμα αυτοκαθορίζομαι. Δεν αντικειμενοποιούμαι. Δεν συστηματικοποιούμαι. Αρνούμαι επίμονα να προπαρασκευαστικοποιηθώ. Ακόμα είμαι. Ακόμα είμαι εντάξει. Μέσα σε αυτό το μοριοποιητή το μόνο που μας μένει αν δεν είμαστε οι χειριστές του είναι να τα βρούμε με τη σχιζοφρένεια μας, να αγαπήσουμε την παραίτησή μας γιατί κρύβεται υγεία πίσω από αυτή.
Καπνίζω τα στριφτά μου με θράσος, βάφω τα χείλη μου κόκκινα και διαβάζω ήσυχα την εφημερίδα μου. Από 'μένα για 'μένα και για όλους. Μία ώρα μετά μπορεί να κλαίω πάλι πεσμένη στο πάτωμα επειδή τροφοδότησα με μία εκρηκτική σκέψη τις πιο σκοτεινές μου ενοχές. Αλλά εγώ τις τροφοδότησα. Το ξέρω αυτό, το καταλαβαίνω, το αντιλαμβάνομαι, το αλλάζω. 
Είμαι ο αλγόριθμος που μπορεί να βραχυκυκλώσει το μηχάνημα σας. Με πλήρη ανάκληση μπορώ να σας αναφέρω πως είμαι μία πεπερασμένη σειρά πεπερασμένων βημάτων κι εντολών, αυστηρά καθορισμένων κι εκτελέσιμων σε ένα πεπερασμένο σύμπαν. Μία ευσυνείδητη στοχευμένη αλλαγή στο βήμα, ένα μικρό παραπάτημα. Η ζωή μου τρίζει σαν το μηχάνημά σας κι εγώ δεν έχω να χάσω τίποτα. Μόνο ούζο!   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου