Δεν αμφέβαλα ούτε μία στιγμή

Είμαι σίγουρη

Αναρωτήθηκαν πριν καν κοιταχτούν

Μα πόσο ανελέητα παράφρωνες;

Πόσο κοστίζει ένα δευτερόλεπτο σιωπής;

Πόσα χρωστάει μία επανάσταση μη αιμοβόρα;

Πότε τελειώνει η ανείπωτη βία;

Θέλω να σκάψω τόσο βαθιά που να βρω τις πρωτόγονες πέτρες 

της πρώτης αντιδικίας

Θα είναι σμιλεμένες με έναν σοφό ήχο που τότε θα ακουγόταν 

σαν μία υπεράνθρωπη προσπάθεια εγκατάλειψης και άρνησης

Θα έσπαγε το αυγό του βγαίνοντας με δύναμη στην επιφάνεια

Ασθμαίνοντας γοργά

Ρουφώντας με μανία οξυγόνο 

Ξεροβήχοντας άτσαλα 

Σκορπώντας σάλια εδώ και κι εκεί

Συγκηνητική στιγμή για μια πουτάνα σαν κι εμένα

Ετσι μου έρχεται να ξεράσω όλα τα κοιτάσματα της εξέλιξης

Όλη τη βρώμα της μίζερης τρυφεράδας που με το ζόρυ στράγγιξα στα δεκάξι μου από ένα κομμάτι σάπιο κρέας

Έζησα εκατοντάδες βιασμούς μέχρι να μη θυμάμαι αν ήταν πραγματικότητα

Πονούσαν τα σκέλια μου 

Κι εγώ τριβόμουν στο φουστάνι της μάνας μου με μισόλογα

 Κι εκείνος σερνόταν από το ένα μουνί στο άλλο 

Οικτρή παρουσία!

Εκλεκτικέ μαλάκα εραστή μου,

Ακόμα δεν κατάφερα να βγάλω από το λευκό μου φόρεμα το κακόγουστο αιματηρό σημάδι σου

Σε σκοτώνω κάθε μερά που περνά κι ακόμα υπάρχεις

Χιλιάδες φορές σκέφτηκα να σου φορτώσω την τύχη μου,τη μοίρα μου

Μία διαπλεκόμενη ευθύνη ανάμεσα σε κάτι φτωχές -πολύ φτωχές- πράξεις 

Στο βωμό της νευρικής εκδίκησης μία αυτοχειρία

Τι ωραίο που ακούγεται

Τρυφερό

Σαν εκείνη τη φορά -την προτελευταία- που καθώς κάναμε έρωτα σου φώναξα "την κατάρα μου να 'χεις"

Ένα ζοφερό χαμόγελο αναπήδησε από τον απογευματινό ήλιο 

Μια μέρα η εξέλιξη θα τελματωθεί

Θα σιχαθεί τα ίδια της τα υποκείμενα 

Θα το μετανιώσει και με θλίψη θα τα μαζέψει όλα πίσω όπως πριν 

Θα κλάψει τόσο για το δημιούργημά της

Θα αυτομαστιγωθεί και θα παρακαλέσει το σύμπαν για συγχώρεση

Και το σύμπαν θα της δώσει συγχώρεση μα πρώτα θα της κάνει τον πιο βίαιο έρωτα

Ανάμεσα σε εκρήξεις και νεκρές συγκυρίες..