Βήματα προς κάπου βήματα προς κάποτε

Θα ‘θελα να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τον χρόνο στο ένα μου βήμα. Θα ‘θελα να μπορώ να αντιλαμβάνομαι αυτό το χρονικό και χωρικό κενό, που διαμεσολαβεί ανάμεσα στην αίσθηση προσανατολισμού μου και το ανεπαίσθητο κοίταγμα προς τα ‘κει. Θα ‘θελα να γίνω αυτή η απροσδόκητη, ξαφνική διεργασία που διαπερνά την καθημερινή μου ύπαρξη, την κίνηση μου, την μικρή πορεία από κατεύθυνση προς κατεύθυνση, από σημείο προς σημείο. Θα ‘θελα να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τη σχιζοφρενική πραγματικότητα της μικρότητας μου και του ταυτόχρονου μεγαλείου της φύσης μου. Θα ‘θελα να μπορώ να γίνω η διόπτρα της ύλης που με περιβάλλει ανά κλάσμα του δευτερολέπτου. Να γίνω το μικρότερο κύτταρο του χώρου και να αποστασιοποιηθώ στην μεγαλύτερη δυνατή απόσταση που θα αμφισβητήσει την ευθεία λογική μου, την τμηματική μου όραση. Θα ‘θελα να μπορώ να είμαι εκείνη η ανάσα που αναζητώ στον τρόπο που μ’ αρέσει να ερωτεύομαι, να μεθώ, να χορεύω, να ερωτοτροπώ, να κλαίω με λυγμούς. Θα ‘θελα να μπορώ να είμαι οι μικρές επαναλήψεις στις κινήσεις των ανθρώπων που με περιβάλλουν, οι άμυνες τους και οι φόβοι τους, οι χαρές τους και το κοίταγμά τους. Όχι με τρόπο εγωιστικό, αλλά με τρόπο τρυφερό, ίσως ανώδυνο, ίσως επώδυνο. Θα ‘θελα να μπορώ να καταφέρω τη συνένωση μου με το άπειρο μέσα σε ένα πλέγμα κατανοητό προς εμένα, ας είναι και της μιας στιγμής. Θα ‘θελα να μπορώ να καταφέρω το αδιανόητο. Να πενθήσω κάποτε με χαρά, να καταλήξω με ηρεμία, να βιώσω συνειδητά τη ζωή και το θάνατο μαζί, να αγαπήσω τα σκουλήκια που θα γεννηθούν από το ψόφιο μου τομάρι, να εξελίξω τον έρωτά μου σε ένα ατέρμονο τέλμα. Θα ‘θελα να μπορώ να συναντώ νεογνές ψυχές ανθρώπων που σε μία έκρηξη τυχαιότητας θα πλεκόμαστε ο ένας στα νήματα του άλλου κι ύστερα από διαρκείς συναρτήσεις επιλογών θα χανόμαστε επαναληπτικά. Θα ‘θελα να μη μεγάλωνα τόσο βίαια. Θα ‘θελα να μη μίκραινα τόσο συχνά.