Φεύγω
Τρέχω
Προσπερνάω
Ψιλαφίζω την αρετή της τυχαιότητας
Τρέμω από την ηδονή
Θα το πεις εκβιαστικό
Εμμονικό
Μα θα σου πω
Είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα
Καμία πατρίδα για τους αγωνιστές και τους ερωτευμένους
Κανένα σκαλοπάτι να ξαποστάσουν
Μόνο ανάσα γρήγορη και ιδρώτας
Γιατί τις πιο ερωτικές κραυγές τις βγάζει μια συνθήκη θανάτου
Ένα σκότωμα
Ένας τελειωμός που αναβλύζει αναγέννηση
Κι αυτοπροσδιορισμό
Το νέο ερώτημα πίσω από την επόμενη απάντηση
Δύο βήματα πάθος μπροστά
Με παπούτσι φαγωμένο
Βίωμα τετελεσμένων αρχών
Αμαρτωλό, αιρετικό, χωρίς προσδοκία
Μόνο προσμονή
Στο μαντήλι και το φιλί που πιστεύουν στην ανάσα
Δύσβατη
Η μετάβαση είναι διαρκής
Ένας χορός δύσκολος
Δυσπροσάρμοστος
Δυσανάλογος
Με αποτελέσματα σχιζοειδούς ηθικής
Κι ανάρμοστης αναποφασιστικότητας
Αυτοαναφορική μετάβαση
-Σα να σε μαλώνω νιώθω
Και δεν είμαι καν αμφίδρομη προέκταση σου
Ή έστω δε μπορώ να το αντιληφθώ
Καθώς κλονίζεται η ψυχή μου
Στην αίσθηση αυτής της νόησης
Και για πρώτη φορά αυτός δεν είναι λόγος επεξηγηματικός-
Ξανά πίσω
Πριν την αρχή
Μιας λογικής ευθείας και τμηματικής
Θυμάμαι απρόθυμο και ανασφαλές
Το παιδικό χαμόγελο
Να μαρτυράει σε πίνακες ηλεκτρομαγνητικούς
Τις καπνισμένες κάνες
Σφραγίδα μνήμης, άρνησης και μανιασμένου πόθου
Και ωδή που ξεχειλίζει κατάρες για το ανέραστο λευκό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου