Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Λένε...





Λένε η ποίηση ετούτης της εποχής είναι στυγνή
Μα γιατί να δωθεί τέτοια χάρη;

Λένε τάχα μου πως ο θάνατος δεν έχει άλλο ορισμό
Παρά μονάχα την απουσία
Τόσοι απόντες σε ετούτη τη μάζωξη
Ας πιούμε!

Λένε το τελευταίο γράμμα είναι το πιο δύσκολο να διαβαστεί
Δες εδώ! 
Τόσα χρόνια σχολειό...

Λένε το όνομα γράφεται με κεφαλαίο και δεν αλλάζει ποτές
-Για κοίτα πως χωριάτεψα, περίεργα μιλώ-
Ο κόσμος με νομίζει ίδια...

Λένε...λένε...λένε..
Μόνο λένε
Άστε τους να μιλούν
Έτσι δε κινδυνεύουν να βγουν στ' αντάρτικο
Φτωχές μου και μόνες σιωπές...

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Monophonics-Bang Bang

I was five and she was six
We rode on horses made of sticks
I wore black and she wore white
She would always win the fight

Bang bang, she shot me down
Bang bang, I hit the ground
Bang bang, that awful sound
Bang bang, my baby shot me down

Seasons came and changed the time
And we grew up, I called her mine
She would always laugh and say
"Remember when we used to play?"

"Bang bang, I shot you down"
"Bang bang, you hit the ground"
"Bang bang, that awful sound"
"Bang bang, I used to shoot you down"

Music played and people sang
Just for me the church bells rang

Now she's gone, I don't know why
And till this day, sometimes I cry
She didn't even say "goodbye"
She didn't take the time to lie

Bang bang, she shot me down
Bang bang, I hit the ground
Bang bang, that awful sound
Bang bang, my baby shot me down


Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Δεν αμφέβαλα ούτε μία στιγμή
Είμαι σίγουρη
Αναρωτήθηκαν πριν καν κοιταχτούν
Μα πόσο ανελέητα παράφρωνες;
Πόσο κοστίζει ένα δευτερόλεπτο σιωπής;
Πόσα χρωστάει μία επανάσταση μη αιμοβόρα;
Πότε τελειώνει η ανείπωτη βία;

Θέλω να σκάψω τόσο βαθιά που να βρω τις πρωτόγονες πέτρες 
της πρώτης αντιδικίας
Θα είναι σμιλεμένες με έναν σοφό ήχο που τότε θα ακουγόταν 
σαν μία υπεράνθρωπη προσπάθεια εγκατάλειψης και άρνησης

Θα έσπαγε το αυγό του βγαίνοντας με δύναμη στην επιφάνεια
Ασθμαίνοντας γοργά
Ρουφώντας με μανία οξυγόνο 
Ξεροβήχοντας άτσαλα 
Σκορπώντας σάλια εδώ και κι εκεί

Συγκηνητική στιγμή για μια πουτάνα σαν κι εμένα
Ετσι μου έρχεται να ξεράσω όλα τα κοιτάσματα της εξέλιξης
Όλη τη βρώμα της μίζερης τρυφεράδας που με το ζόρυ στράγγιξα στα δεκάξι μου από ένα κομμάτι σάπιο κρέας
Έζησα εκατοντάδες βιασμούς μέχρι να μη θυμάμαι αν ήταν πραγματικότητα
Πονούσαν τα σκέλια μου 
Κι εγώ τριβόμουν στο φουστάνι της μάνας μου με μισόλογα
 Κι εκείνος σερνόταν από το ένα μουνί στο άλλο 
Οικτρή παρουσία!
Εκλεκτικέ μαλάκα εραστή μου,
Ακόμα δεν κατάφερα να βγάλω από το λευκό μου φόρεμα το κακόγουστο αιματηρό σημάδι σου
Σε σκοτώνω κάθε μερά που περνά κι ακόμα υπάρχεις
Χιλιάδες φορές σκέφτηκα να σου φορτώσω την τύχη μου,τη μοίρα μου
Μία διαπλεκόμενη ευθύνη ανάμεσα σε κάτι φτωχές -πολύ φτωχές- πράξεις 
Στο βωμό της νευρικής εκδίκησης μία αυτοχειρία
Τι ωραίο που ακούγεται
Τρυφερό
Σαν εκείνη τη φορά -την προτελευταία- που καθώς κάναμε έρωτα σου φώναξα "την κατάρα μου να 'χεις"
Ένα ζοφερό χαμόγελο αναπήδησε από τον απογευματινό ήλιο 

Μια μέρα η εξέλιξη θα τελματωθεί
Θα σιχαθεί τα ίδια της τα υποκείμενα 
Θα το μετανιώσει και με θλίψη θα τα μαζέψει όλα πίσω όπως πριν 
Θα κλάψει τόσο για το δημιούργημά της
Θα αυτομαστιγωθεί και θα παρακαλέσει το σύμπαν για συγχώρεση
Και το σύμπαν θα της δώσει συγχώρεση μα πρώτα θα της κάνει τον πιο βίαιο έρωτα
Ανάμεσα σε εκρήξεις και νεκρές συγκυρίες..