Δεν είναι που δε θέλω να γυρίσω σπίτι
Απλά να
Ψάχνω να βρω τον έρωτα
Κατάλαβες;
Έχω ανάγκη ξανά ένα θάνατο
Κατάλαβες;
Κάτι που να με κάνει να εξαφανιστώ χωρίς καμία απόφαση
Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα
Το σαρδόνιο δώρο μιας μάχης
Και μετά, σε έναν χρόνο Τάδε μια μελαγχολική από-γοήτευση
Μία πλοκή νυχτόβια
Κατάλαβες;
Η μέρα, ξέρεις, είναι για τα πεπραγμένα
Για τα εξέρχοντα από το σκοτάδι στο φως
Πάντα θα έρχεται δεύτερη
Σα μία κριτική μιας πράξης
Κατάλαβες;
Και είναι κι αυτό το άρωμα
Σάρκα και αίμα
Πηχτά ρομάντζα χωρίς μνήμη
Όσα αστέρια κι όσους ουρανούς και να μου φέρεις να χαζέψω
Τίποτα δε συγκρίνεται με τον ήχο της πρώτης έκρηξης
Κατάλαβες;
Δεν είναι που ψάχνεις τον ερωτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι που δοκιμάζεις τα καινούρια ανταλλακτικά...
Είναι κάθε που γυαλίζεις τη σακατεμένη μηχανή σου,
σα να ελπίζεις ότι θα το ξεχάσει...
Θα το ξεχάσει το τελευταίο των τελευταίον "ατυχημάτων" σου
-ούπς συνέβει κι αυτό μα τι απροσεξία!-
και -σαν άλλη, κάποτε- με ρέπλικες φτηνές
από τα φαναρτζίδικα,στο δρόμο θα σκορπίζει τα κομμάτια της...
Στο δρόμο που κανεις διασχίζει περπατώντας,
και που η ταμπέλα το γράφε "αργή διέλευση",
θα αναζητάς απεγνωσμένα στο χαμό σου,
"βοήθεια οδική"...
Μα δε φοβάμαι αγάπη μου...
Γιατί το ξέρω πως εκεί, που όλα μάταια θα τα δεις,
εκεί, η "διασκέδαση" -αφτη η λεξη η απατηλή-
θα σου τονίσει με τρόπο εμφατικό
την ετυμολογία της,
πάνω σ ένα "ανταλλακτικό",
σακατεμένο,
σαυτό που "γιαλιζεζες" προπάντων μ όλο σου το ζήλο,
τα ματια σου θα καθρεφτίσεις και θα δουν..
Θα δουν αυτό που τρέχοντας ποτε δε πρόφτασες,
τους ανθισμένους κήπους με τα γεράνια,
τη καμέλια που η μυρωδιά της σε κυνήγαγε,
τη χλόη θα αναγκαστείς και θα χαϊδέψεις,
τα μελαγχολικά δάκρυα των κυκλαμίνων μες στις πέτρες...
Ο θάνατος κι ο ερωτας θα βρούν τι θέση τους,
κι η νοσταλγία σου σα πνεύμα θα πετάξει,
πάνω απ το σώμα σου και πάνω το σκοτάδι
τις νύχτας,του αίματος,τις σάρκας της μνήμης...
Εκεί θα σου χω φυλαγμένο,το τελευταίο μας περίπατο,
με μεταμέλεια φορτωμένο,και μια θέση κενή -ή καινή- στη παλάμη..
Ορέα Δουλτσινέα,τη φτώχεια που έσπειραν οι Σάντσοι μη καταδεχτούμε...