Είναι τόσο δίκαια τα μάτια μου δίχως χρώμα, τα βήματά μου δίχως εξουσία, η αγάπη άνευ όρων, η συχνότητα της μη ομαλότητας στη μη αντίληψη του απείρου, στη μη αντίληψη της απόστασης ανάμεσα σε δύο ανάσες, μιας και δεν έχω όνομα, μιας και δεν είμαι κάτι συγκεκριμένο, μιας και δεν είμαι κάτι γενικό, δεν είμαι κάτι μικρό ούτε κάτι μεγάλο, μιας και είμαι κάποια -μπορεί και κάποιος, μα κάπως...
Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012
Επιστροφή
Σε θυμήθηκα την ώρα που γυρνούσα σπίτι, το ξέρεις; Ξημέρωνε και ακούγονταν μόνο τα πουλιά που φώναζαν Κάπου άκουσα και μία κουκουβάγια, νομίζω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου