Μοιρολόγια

Οι μανάδες σφαδάζουν στους πόνους για τα τέρατα που δε γέννησαν
Τα τέρατα χτυπιούνται με μανία για τους έρωτες που τους κάρφωσαν την πρώτη μελανιά
Οι έρωτες πεθαίνουν για ένα πιάτο φαΐ που πάγωσε

Τα μέρη των τσιγγάνων λεηλατούνται για τα παιδιά που έχουν ξανθά μαλλιά
Τα μισά στρατόπεδα γεμίζουν πτώματα με κράνη
Και τα άλλα μισά πτώματα χωρίς κράνη
Στα μοναστήρια και στις φυλακές οι βιασμένοι τινάζουν προσευχές και μοιράζονται κατάρες

Οι λέξεις του αιώνα μου ανακυρήσσονται:

Φιλοξενία και Απασχόληση

Κι εγώ κλαίω για τους δικούς μου νεκρούς.
  

Λικέρ

Ζω στα πλαστικά πεζοδρόμια 

Και στις οδούς που η καλοσύνη κοστίζει δυο τσιγάρα και ένα μπουκάλι ουίσκι.

Άντε και κανένα ξεχασμένο λικέρ.

Θεραπευτική αγωγή

Θέλω

Όσο θέλω.

Όποτε

Οργίασε, φαντασία μου!

Οργίασε για τους διαλόγους που δεν έγιναν ποτέ

Τα μάτια ξέρουν εξάλλου

Το "μάθε με να ζω" είναι μια κατάσταση υπερβατική

Και το "θέλω" δεν αντέχει τη μετάθεση ευθύνης

Έτσι καταπίνονται οι αφιερώσεις στα φτηνόμπαρα και στα τυχαία μαγαζιά

Η πραγματικότητα έχει τον τίτλο

                                                                                                                                                                                                                                   'Απόψε κλείσαμε, μιαν άλλη φορά!'

Κι εγώ, λοιπόν, σήμερα είμαι ταγμένη σε αυτήν και στις πιο απλές εκφράσεις σου

Μόνο που λίγο διαφωνώ

Με τα συμπυκνωμένα τσιτάτα

Μουτζουρώνω τα κεφαλαία και από πάνω γράφω

                                                                  'Όποτε...'

Δεν αρκεί μια κραυγή για να περιγράψει κανένα πάθος

Η λύσσα είναι ένα σκυλί που ριζώνει μέσα στο θώρακα και μεγαλώνει μαζί μου

Δεν περιγράφεται γιατί όταν σ' αρπάζει δε μπορείς να αποκοπείς από αυτή

Ποιος λυσσασμένος περιέγραψε με επιτυχία τον εαυτό του;

Κανείς

Γιατί όταν σε βουτάει χάνεις όλα τα μέρη του λόγου

Τίποτα δεν είναι δικό μου και τίποτα δικό της

Ένα βράδυ κουβεντιάζοντας κάτω από το φωτεινό βέλος

Ψάχναμε το σκοπό μας χαλαροί

Η στάχτη μου λέρωνε το παντελόνι 

Ο καπνός με το ζόρι ξέφευγε απ'τα χείλη σου

Η απόσταση μετρημένη σε βλέμματα και συνδέσεις ήταν η ίδια ξανά 

Ανάσαινες μετρώντας τη συχνότητα της μουσικής σε Herz μέχρι να γίνει φως

Κι εγώ γελούσα νευρικά 

-Πάμε να βρούμε τη γαλήνη;

-Κι αν μας βρει αυτή;

-Σίγουρα δε θα έχει χρόνο για ανώριμους αναζητητές σαν κι εμάς, το πρόγραμμά της είναι γεμάτο κυνήγια και μακροπρόθεσμες κατακτήσεις.

-Γι 'αυτό μέσα της δε χωράει ο έρωτας;

-Μην είσαι κουτός! Ο έρωτας είναι νταβατζής της. Της τρώει τα ποσοστά κι όταν ξεκοιλιασμένη γυρνάει απ'την περιφερόμενη μιζέρια της, της ξεσκίζει τον ανορεξικό της κώλο και της πετάει τα ρέστα στη μούρη!